Zelf heb ik er bij mijn oudste (Kay) voor gekozen om fulltime te gaan kolven. Al weet ik achteraf niet of dit nou echt een bewuste keuze is geweest of dat ik er zo in ben gerold. Kay had vanaf zijn geboorte al wat moeite met drinken. Achteraf gezien kwam dit, denken we, door een te korte tongriem (kijkende naar zijn tong nu). Op het moment dat ik weer aan het werk ging en hij op de opvang de fles kreeg is hij langzaamaan steeds vaker overdag de borst gaan weigeren. Wat ook niet meehielp in deze periode is dat mijn menstruatie weer op gang kwam. Dit kan invloed hebben op de geur en smaak van de melk. Helaas hoorde ik niet bij de groep waar de menstruatie lang weg blijft.
Uiteindelijk wilde Kay alleen nog maar in de nacht (half slapend) aan de borst drinken, maar ook dat ging steeds moeizamer. Uiteindelijk heb ik samen met mijn partner besloten om helemaal met het drinken aan de borst te stoppen. Omdat ik overdag al wel kolfde voor de flesjes op de opvang, ben ik hiermee doorgegaan. Uiteindelijk wilde we toch zo lang mogelijk borstvoeding blijven geven. Dit heb ik volgehouden totdat Kay 6 maanden oud was, daarna ben ik langzaam gaan afbouwen. Op dat moment hadden we een tafelmodel vriezer vol liggen met melk en had Kay steeds wat minder nodig. Zo heeft Kay nog totdat hij 1 jaar oud was borstvoeding kunnen krijgen uit de fles.
Deze ervaring heeft wel wat met me gedaan. Het moment dat je kindje niet meer bij je wilt drinken voelt onbewust toch als een afwijzing. Samen met mijn osteopaat (waar Kay en ik samen onder behandeling waren) heb ik dit voor een groot deel kunnen verwerken. Ook al was Kay nog zo klein, dit met hem bespreken en uitleggen waarom ik soms verdrietig was heeft mij veel geholpen en wellicht Kay ook. Ik ben van mening dat kinderen, hoe klein ook, heel goed aan kunnen voelen welke emoties er bij hun ouders aanwezig zijn.
Tijdens de zwangerschap van mijn jongste (Amy) kwam het geven van borstvoeding ter sprake. Wil ik wel weer het proces in of zien we er helemaal vanaf? Tijdens deze gesprekken kwamen we erachter dat het weigeren bij Kay toch wel een litteken bij mij heeft achtergelaten. Ik was heel erg bang dat Amy mij ook zou gaan afwijzen. Uiteindelijk hebben we besloten Amy gewoon een kans te geven. Ik had wel de vrijheid om ermee te kunnen stoppen al ik het emotioneel niet aankon. Amy had ook heel veel moeite met aanhappen en drinken. Ze was constant onrustig en keek altijd boos. Uiteindelijk hebben we haar een fles aangeboden en hier werd ze zó rustig van. Dit zag je heel goed in haar gezicht; de frons was vrijwel meteen weg. Daardoor hebben we besloten voor Amy over te stappen op flesvoeding. Dit heeft zowel Amy als mezelf veel rust gegeven. Na het maken van deze keuze hebben we met Amy ook nog een heel traject af moeten leggen om voor haar de juiste fles te kunnen vinden. Haar voedingstraject is niet zonder slag of stoot geweest.
Het geven van borstvoeding of fulltime kolven is zo’n intensief proces, dat je als moeder goed bij jezelf moet blijven. De wereld kan wel zeggen dat borstvoeding het beste is, maar als jij als moeder erdoor geleefd wordt en jezelf verliest hoeft het voor jullie gezin niet de juiste keuze te zijn. Voel je vooral niet schuldig als het niet lukt. Mijn mantra bij de keuzes die ik maakte was ‘een blije mama is een blije baby’. Als jij goed in je vel zit, kun je zoveel meer voor je kleintje(s) betekenen.
Heb je zelf ervaringen met fulltime kolven, lang borstvoeding geven of andere ervaringen die je graag wilt delen? Laat ons dit dan weten. We willen een zo eerlijk mogelijk beeld geven aan (toekomstige) mama’s en papa’s, dus ook voor jullie verhaal is ruimte!
Dit blogartikel is geschreven door Anne van Noort van Kraamdiner
